27. febrúar 2008. það er dimmt vetrarkvöld að dönskum stíl og vindurinn hamast úti fyrir. Við gamalt tréborð í skjóli frá veðrum og vindum sitja 4 menn og gera sig klára í ævintýralegt kvöld, þeir ætla að ferðast í huganum yfir höfin blá suður til Puerto Rico. Það er tími verslanna og viðskipta og ekki síst kænsku, hér gildir það að duga eða einfaldlega drepast. Sviðið er klárt, menn komnir með eina plantekru hver, mannlausa og ekkert eftir en að ráðast í þetta. Það ríkir gríðarleg spenna í mönnum þegar fyrsti maður, Krissi hinn hvíti lætur til skarar skríða. Glampinn frá kertaljósinu dansar í augum hans, hann er með áform, hann ætlar að sigra. Hjartað í Freysanum hamast, hann er einnig með plan, hann verður, hann ætlar, hann skal koma sér upp kaffiplantekru af suðuramerískum stíl, þéna smá pening og fjárfesta svo í kaffibrennslu. Já draumórakennd plön um að skapa eitthvað sérstakt, eitthvað einstakt, kaffiblöndu sem slær öllu öðru út. Freysi æltar að verða ríkur og vinsæll um allan hnöttinn. Áform keppinauta eru ekki jafn skýr en eitt er víst, allir ætla að sigra keppinauta sína. Krissi hefur leikinn með djörfu útspili sem skekur jörðina og um stund setur menn hljóða. Hvað hefur hann í hyggju? Næstur var það Freysinn sem velur hyggilega að sitja hjá...hann er að safna sér fyrir kaffibrennslunni. Rúnar og Vígafús sitja þöglir, það er ekkert hægt að lesa úr einbeittum andlitum þeirra, hvur eru þeirra áform? Það líður á spilið, menn skiptast á að vera ríkisstjórar á þessari fögru og dásamlegu eyju. Menn eru nokkuð góðir að koma sér upp auðævum og Freysinn fjárfestir í sinni fyrstu kaffibrennslu og skömmu síðar velur einhver landnema hlutverkið og kaffiplantekran verður að veruleika. Kaffiævintýrið er hafið. Freysi lítur stoltur yfir land sitt en verður það á að líta yfir skóginn til Vígafúsa sem situr líka með glænýja kaffibrennslu og ekru og það sem meira er, karlinn er með sykur-, korn-, og langt kominn með litarefnisframleiðslu að auki. Freysinn lítur þá yfir á hægri hönd og sér þar Krissa hinn hvíta. Erfitt er að átta sig á hvað sá maður er að gera en eitt er víst, þeldökkir landnemar hrúgast inn á skikann hans eins það sé enginn morgundagur. Já Krissi er með “hachienta” sem gerir honum kleift að planta þeldökkum landnema á plantekrur sínar að vild og skipa þeim að vinna....nú er það svart. Freysinn þorir varla en verður, hann lítur yfir hæðirnar beint fram þar sem Rúnar ræpa hefur sitt aðsetur, hvað lumar hann á. Í fyrstu er ekkert þar að sjá, reykur byrgir mönnum sín en svo allt í einu út úr móðunni má greina tóbaks akra svo langt sem augað eygði og ekki nóg með það heldur hafði Rúnar líka reist miklar og ljótar tóbaksverksmiðjur mitt í þessari annars fallegu paradís. Já Rúnar hafði valið hyggilega, hann var einráður í þessum geira, enginn hafði vogað sér út í tóbakið, enginn hafði haft samvisku í að stórgræða á jafn heilsuspillandi máta. Það lá við að maður skammaðist sín fyrir að vera manneskja.

höfundur Freysi  # 23:18